Al een tijdje stil...

Het is al een tijdje stil hier... Er is echter wel het één en ander gebeurd. Uiteraard vooral op klus-vlak, maar ook op adoptie-vlak. 

We beginnen eerst maar met het slechte nieuws... Er blijkt een "fout" in ons gezinsrapport te staan. Er staat in het rapport dat we niet open staan voor een bepaalde special need. Omdat we deze dus nu uitgesloten hebben, komen we niet in aanmerking voor kinderen uit Hongarije. Het kind-profiel wat beschreven staat in het rapport, matcht nu niet met de kinderen die uit Hongarije komen. Je zal denken: hoe kan dat nou gebeuren? En tja, dat is ook wat wij dachten. De "special need" die nu ontbreekt in ons rapport, is voor ons heel vanzelfsprekend om als special need juist te accepteren, en waren dan ook in de veronderstelling dat dit goed was overgekomen.

Helaas krijg je bij de Raad van de Kinderbescherming maar eventjes de tijd om je rapport door te lezen, krijg je het niet mee naar huis, en krijg je ook geen kopie mee. Aangezien we tijdens het doorlezen toch enigszins op andere info gefocust waren (zijn we geschikt, en mogen we 2 kindjes tegelijk adopteren) is ons nooit opgevallen dat er één zinnetje of woord niet in stond. Het is allemaal in verhaal-vorm omschreven en bestaat uit 20+ pagina's... Het is dus niet een checklijstje die je gemakkelijk kan afvinken.

We zijn dus helaas genoodzaakt om dit aan te passen. Dat betekent dat we weer terug moeten naar de Raad van de Kinderbescherming. Heel erg fijn is wel, dat de vergunninghouder dit grotendeels oppakt en regelt. Feit blijft wel dat wij er nogmaals even goed naar moeten kijken en we daar even serieus de papieren voor open moeten slaan. En dat is waar het bij ons even blijft liggen...

Het tweede "slechte nieuws" is dat we te horen hebben gekregen dat de wachttijd op de landenlijst 9-12 maanden is. Daarna volgt een intake gesprek, en vervolgens is de gemiddelde wachttijd op een match, 1 à 2 jaar (!!). Een gemakkelijk rekensommetje dus... Nog 2 à 3 jaar wachten. 

Beide nieuwtjes moesten wij even verwerken. Poeh hee... Nog zo lang wachten :-( 

Omdat we qua verbouwing zoveel aan ons hoofd hebben, hebben we in overleg met de vergunninghouder besloten om ons op de verbouwing te focussen. Bij het aanmelden bij de vergunninghouder hebben we een nummer gekregen. Dit nummer behouden we, en dus worden we in de landenwachtlijst toegevoegd op het plekje waar we horen. Mensen die dus wel een perfect rapport hebben, maar later zijn binnen gekomen dan ons, komen gewoon achter ons in de rij. Dat geeft een hoop rust. Qua wachttijd heeft dit dus vooralsnog geen consequenties. De vergunninghouder heeft voor ons naar de planning gekeken, en mochten we straks na aanpassing van het rapport op de juiste landenlijst staan, dan zouden we kwartaal 2-2019 aan de beurt zijn voor een intake. Als wij in januari laten weten wat we veranderd willen hebben in het gezinsrapport, dan komt dat qua tijd helemaal mooi uit, en kunnen we dus ergens in april/mei op gesprek voor intake. Mits de aanpassing bij de Raad vlekkeloos verloopt. Maar daar gaan we gewoon maar vanuit.

Het is gek, maar de lange wachttijd van 2 à 3 jaar gaf ook een bepaalde rust. De afgelopen 8 jaar hebben we geleefd met vele ziekenhuisbezoeken, op vaste tijden medicatie gebruik, heel veel hoop, heel veel vrees, geloof in een snel adoptieproces met daarbij het idee dat het ieder moment kan gebeuren (een match met een kindje). En constant de wetenschap dat ons huis nog niet klaar is voor kindjes... Iets wat je onbewust toch in je hoofd prent. Dat er opeens echt een realistisch tijdsbestek werd gegeven, geeft in die zin rust, dat we weten dat het huis af is, dat we nog een beetje kunnen sparen, en dat we wellicht nog samen een mooie reis kunnen maken (verweg of dichtbij). Want, we biechten op, we zijn al 4,5 jaar niet samen op vakantie geweest (oeps...!) Hoog tijd dus, vinden jullie niet?

We zijn nu dus volle bak met de verbouwing bezig, en dat gaat als een speer op dit moment!! De stukadoor is vandaag voor het laatst bezig om het mooi te maken. Over anderhalve week komt de nieuwe keuken en houtkachel, en de aankomende weken gaan we keihard aan de slag met het schilderwerk, installaties en de laatste open eindjes. 

En weet je... We hebben er nog steeds heel veel lol in ;-) Het zichtwerk in huis zijn weliswaar de zware laatste loodjes, maar ze zijn ook de kers op onze overheerlijke taart! Wat zijn we trots!! En wat gaan we hier keihard op proosten!! We kunnen niet wachten om het eindresultaat aan jullie te laten zien. Dus kom in 2019 gerust kijken (ook voor de mensen die wat verder weg wonen) De koffie staat altijd klaar (en de borrel ook ;-)) Wat zijn we trots op de vaders, op familie en vrienden die ons zijn komen helpen én op elkaar ♥