De 4e verplichte bijeenkomst

21-10-2016

De eennalaatste bijeenkomst alweer. De tijd gaat snel. 11 oktober gaan we dus weer richting Utrecht. We starten eerst met de vraag of er nog mensen naar open dagen en andere bijeenkomsten zijn geweest. Een aantal van onze groep zijn naar een speciale HIV bijeenkomst geweest. Je kunt namelijk ook open staan voor een kindje met HIV. Vooralsnog denken we dat deze special need niet bij ons past. Dus deze bijeenkomst hebben we even aan ons voorbij laten gaan. Daarnaast zijn er meerdere bij de Open Dag van de NAS geweest, net als wijzelf. Grappig, want je ontmoet elkaar daar ook weer. Leuk om zo iedere keer weer bekende gezichten te zien.

Bijzonder om te horen dat iedereen weer andere gevoelens heeft bij een vergunninghouder. Wij waren erg gecharmeerd van de NAS, en minder van Wereldkinderen. Bij andere stellen was dat totaal anders. Wat ook maar goed is, want anders zouden we allemaal bij dezelfde vergunninghouder belanden!

Na een redelijk uitgebreid vragenrondje komen we aan bij ons huiswerk van vorige keer. Spannend, want wat zou iedereen hebben ingevuld bij de vragen hoeveel kindjes, welke leeftijd, welke Special Needs en uit welke landen. We staan open voor veel Special Needs, maar er wordt gezegd dat we er drie uit mogen kiezen, want de flip-over is gewoon te klein ;-) Er wordt zenuwachtig gebladerd, want welke special needs kies je dan? Er zijn er zoveel?!

Als alles op papier staat zien we toch wel dat 70% van de groep voor een jong kindje gaat. Dat hadden we ook wel een beetje verwacht. Wij staan open voor een wat ouder kindje. We denken dat dat goed bij ons past. Zo zijn er nog meer dingen waarbij wij het gevoel hebben dat we dat aankunnen. Maar daar zal in een later stadium de Raad van Kinderbescherming over moeten beslissen.

De twee dames van de Stichting Adoptievoorzieningen gaan met deze informatie aan de slag. We zullen de volgende bijeenkomst als vergunninghouder een kindje moeten plaatsen bij een van onze mede stellen aan de hand van deze informatie. Dat zal nog een pittige opdracht worden. Maar wel goed om eens op de stoel van de vergunninghouder te zitten. Dat is lastiger dan je denkt.

Daarna hebben we het over identiteit en loyaliteit van adoptiekinderen. We zien meerdere filmpjes van adoptiekinderen in de leeftijd van puber tot jonge vrouw. De een is terug geweest naar haar geboorteland en heeft haar biologische moeder ontmoet, de ander durft het nog niet echt en wil zijn of haar adoptiemoeder niet kwetsen, en weer een ander weet niets over zijn biologische ouders... Leuk om te zien is dat de puber in het filmpje als uitlaatklep de trompet heeft! Hoe leuk!

Na de pauze komt een adoptiemoeder haar verhaal vertellen. We hebben al meerdere adoptieouders horen vertellen over zijn of haar ervaringen. Een ding hebben ze allemaal gemeen, het is een heftig proces, maar zeker de moeite waard. De hechting vinden ze over het algemeen allemaal het lastigste. Bang word ik wel iedere keer van de wachttijden. Er zijn ouders die soms 3 of 4 jaar hebben moeten wachten op een kindje. Poeh...

Nu op naar de laatste verplichte bijeenkomst!