Dinsdag 25 oktober is onze laatste bijeenkomst. Het is nog herfstvakantie in een deel van Nederland, dus we rijden er vlotjes heen. Het thema van deze bijeenkomst is Wensen en Grenzen. We zijn benieuwd, want de vorige keer moesten we ons huiswerk inleveren over hoeveel kinderen/hoe oud/welk land/welke special needs. Daar zouden we in deze bijeenkomst mee aan de slag gaan.

Na een rondje vragen krijgen een aantal van ons een te plaatsen adoptie kindje onder ons neus. Aan de hand van de wensen van alle stellen, die we de vorige keer op een flip-over hebben geschreven, moeten wij als vergunninghouder het kindje bij een stel plaatsen. Poeh... Nog best moeilijk! 

Het blijkt een moeilijke oefening als vergunninghouder, maar als aspirant-adoptie-ouder nog moeilijker! Want kan ik dit kindje een toekomst bieden? Kunnen wij deze achtergrond aan? Een kindje met een onduidelijk geslacht... Een ernstig verwaarloosd ouder kind... Een kindje besmet met HIV... Een broertje met 1 blind oog en 1 slechtziend oog... Het is duidelijk, er wordt behoorlijk aan onze grenzen gepeuterd. 

Bij elke special need die bij ons niet duidelijk is, of waarvan de gevolgen niet echt voor te stellen zijn, hebben ze een filmpje van een reeds geadopteerd kindje. De moeder verteld in dat filmpje wat de consequenties zijn van de special need. Een missend handje, een schisis... Dat lijkt allemaal redelijk behapbaar, maar een onduidelijk geslacht..? Dat lijkt ons heeeeel moeilijk. En zo zijn er nog wel meer special needs waarvan wij zeggen, "nee, niet bij ons".

Een ander stel benoemd hun twee "vuistregels", en zo staan wij er ook in;

• We willen graag ouder worden, geen zorgverlener.
• We willen graag dat het kind een zelfstandige toekomst kan opbouwen.

Goed om deze twee punten altijd in ons achterhoofd te houden. Al met al een heel erg leerzame ochtend. Even pauze en door met het tweede deel van de bijeenkomst.

Hoe gaat het nu? We hebben de verplichte bijeenkomsten bijgewoond. En nu? Nu gaan we door naar de Raad van de Kinderbescherming. We zullen daarvoor binnen een paar weken een brief ontvangen. Zij moeten bepalen aan de hand van diverse gesprekken of wij geschikt zijn om te adopteren. Daar komt uiteraard vanalles bij kijken, waaronder een medische keuring, een uitgebreid levensverhaal, onze special need lijst enz. 

Voor die tijd is het handig om te weten naar welke vergunninghouder je gaat. Wij zijn er eigenlijk al min of meer uit. We moeten nog wat kleine dingen voor onszelf besluiten, maar dan kunnen we dit (gelukkig) ook eventjes laten rusten. 

Als de Raad van de Kinderbescherming besluit dat je geschikt bent, heb je de zogenaamde "Beginseltoestemming". Hiermee kun je adopteren, maar geeft nog steeds geen garantie dat dat ook gebeurd. Met deze beginseltoestemming kun je ook op intake bij een vergunninghouder. Ook hier volgen weer uitgebreide gesprekken. Want nu moet je je wensen en grenzen zeer goed op papier hebben, aan de hand van deze informatie gaan ze je immers proberen te matchen met een kindje. Je komt vervolgens eerst op een wachtlijst te staan (eventueel voor meerdere landen). Als er plek komt bij een specifiek land, wordt je geinformeerd, en komt je op de wachtlijst voor het uiteindelijk gekozen land. Je volledige dossier wordt vertaald naar de taal van het land van je keuze. Vervolgens wordt het opgestuurd, en is het wachten... 

Dat wachten kan heel lang duren (lees jaren), maar ook heel kort (lees maanden). Dit ligt volledig aan hoe breed je genzen zijn wat betreft special need en hoeveelheid kinderen. Er zijn ook kinderen waar slecht of geen ouders voor te vinden zijn. Deze worden op de websites van de vergunninghouders geplaatst. Mocht je daarvan denken; "Goh, die kunnen wij wel een mooie toekomst bieden"  dan mag je ook op die manier reageren. Het is aan de vergunninghouder of jij daarvoor geschikt bent.

We hebben dus nog een lange weg te gaan...

We eindigen met stom en oneerlijk nieuws... Het ligt aan je woonplaats binnen welke Raad van de Kinderbeschermingslocatie je wordt geplaatst... Helaas vallen wij hoogstwaarschijnlijk onder de locatie Rotterdam. En daar blijkt een wachttijd te zijn van 8 maanden(!!!!) terwijl andere uit onze groep onder een andere locatie vallen, en wellicht dit kwartaal al aan de beurt zijn en aankomend voorjaar al naar een vergunninghouder toe kunnen.

Het is dus zo dat stellen uit deze groep gewoon al aan het wachten zijn op een kindje, terwijl wij nog op gesprek moeten bij de Raad! Onbegrijpelijk, wat een bureaucratie :-(

Eerst maar even wachten op de brief. Wellicht valt het allemaal nog mee! Laten we dat hopen.

Voor nu, prioriteit nummer 1: de verbouwing van de boerderij!! Alhoewel wij best zenuwachtig werden bij het vooruitzicht dat de Raad langs kwam in een bouwval, hoeven we ons daar eigenlijk niet druk om te maken. Er zijn zelfs gesprekken zittend op een kratje bier gevoerd. Geen probleem dus, dat we nog volop aan het verbouwen zijn. Maar laten we dat gesprek toch maar als "stok-achter-de-deur" gebruiken ;-)

Laatste berichten in onze blog

Ontdek het laatste nieuws