De medische molen

Daar gaan we dan... Nog niet wetende dat het zo lang zou gaan duren. De broer van Tristan heeft via IVF twee kinderen gekregen. Zij zijn al met al ongeveer 5 jaar bezig geweest. Ik heb altijd gedacht dat het bij ons echt niet zo lang zou gaan duren. Daar was ik echt van overtuigd. Niets bleek minder waar.

Alles wordt onderzocht. Bloedtesten, zwemtesten, alles komt aan bod. Fijn, er is niets ontdekt. Alles is goed! Omdat ik nog relatief jong ben stelt de Gynaecoloog voor om eerst rustig te starten met mediactie. Ik slik eerst een half jaar hormonen, in de hoop dat dat gaat helpen. Helaas, geen resultaat. Oké, we proberen het met andere medicatie... Nope, ook geen succes. Ondertussen zijn we een jaar verder. Dan zit er niets anders op, we starten met de eerste IUI.

Met IUI wordt de spermacel bewerkt, en direct in de baarmoeder geplaatst. Dit wordt bij ons 7x herhaald... Omdat hier ook rust periodes tussen zitten gaat er zomaar anderhalf/twee jaar voorbij zonder resultaat. Januari 2014 vindt de laatste IUI plaats. We stappen over naar IVF.

In de tussentijd werk ik aan het feit dat ik niet helemaal lekker in m'n vel zit. Want, zal het aan mij liggen? Ben ik te gespannen? Ik moet wel lekker in m'n vel zitten, anders lukt het niet? Osteopaat, Kinesioloog, Accupunctuur, Yoga alles wordt uit de kast gehaald. Ik ga gedisciplineert sporten, let op gezonde voeding en stop met mijn geliefde hobby, de muziek... Het geeft teveel stress. In de tussentijd verlies ik 2013 ook nog eens mijn baan, vanwege de crisis weliswaar, maar het helpt allemaal niet in het feit dat ik niet lekker in m'n vel zit. Een verhuizing, een flinke tumor, fertiliteitsproblemen en je baan verliezen, achteraf gezien is dat allemaal wel heel erg veel.

In April 2014 hebben we onze eerste IVF behandeling. Ik trek de hormonen goed, en vind het niet leuk om te prikken, maar het is goed te doen. In het ziekenhuis aangekomen voor de eerste punctie, barst ik in tranen uit na de eerste twee spuiten met medicatie. Hoe heeft het in vredesnaam zover kunnen komen? Waarom lig ik hier? Waarom wij? 

De punctie verloopt goed, en ook hier vind ik van dat het goed te doen is. Natuurlijk heb je het gevoel dat er een vrachtwagen over je buik is gereden, en natuurlijk ben je emotioneel een wrak. Maar de medicatie helpt, daardoor heb ik het rustig en zonder al teveel pijn kunnen doorstaan.

Helaas heeft de terugplaatsing van het beginnende embryootje niet het gewenste resultaat. Weer niet zwanger. Na een week horen we dat er nog drie embryo's de vriezer hebben gehaald. Mooi, we hebben nog drie kansen. Maar ook de tweede en de derde terugplaatsing lukken niet. Het laatste eitje is van mindere kwaliteit, maar ook deze wordt teruggeplaatst. Jammer... weer niets. En iedere keer weer beland je in een afgrond, waar je langzaam uitkrabbeld, elke maand weer...

Precies een jaar later starten we met IVF nummer twee. Vol goede moed, en een duidelijker beeld van wat we moeten verwachten gaan we ervoor. Jammer genoeg is de dag van de punctie een achtbaan van emoties. Die nacht bevalt een vriendinnetje van haar tweede(!!) dochter (ik was zelfs al eerder dan haar bezig met mijn kinderwens!?) in hetzelfde ziekenhuis. Een verdieping lager ligt ook in dat zelfde ziekenhuis mijn oma op sterven... Het begin van een prachtig leven, het einde van een mooi leven en iemand daar tussenin; struikelend, huilend, hopend, ontredderd, afwachtend welke weg nog volgt. En dat allemaal op 1 dag. Er volt een terugplaatsing, een begrafenis... Hoe slecht kunnen de omstandigheden zijn? 

Twee weken later tijdens een telleurstellende menstruatie komt die brief van het laboratorium binnen. Hopelijk hebben we nog wat kansen, en zijn er veel embryo's ingevroren. Wat ik daar zie staan als ik de brief open... Mijn wereld staat stil... 0 embryo's ingevroren... Ik ben ontroostbaar... Het eerste wat ik app naar een vriendin "Sorry, ik kom niet naar die verrassingsbabyshower, ik kan het even niet..."

Na een flinke rust periode, veel praten en overdenken besluiten we over te stappen op IVF in België. In het Universitair Ziekenhuis te Gent om precies te zijn.

In Augustus 2015 hebben we onze eerste afspraak in Gent. Ze kunnen iets voor ons betekenen. Ze pakken het net even anders aan dan in Nederland, en ook een flink en uitgebreid bloedonderzoek behoort tot de mogelijkheden. We willen alles gedaan hebben wat in onze macht ligt, dus we laten dat onderzoek doen. Dit onderzoek duurt lang, dus Januari 2016 volgt onze vervolg afspraak pas.

Er is wederom niets te vinden. Alles is goed. Heel fijn hoor, maar soms zou je willen dat er wel iets mis is. Dan kunnen ze tenminste iets gerichts ondernemen, of je kunt het voorgoed afsluiten. Maar constant de hoop dat het eigenlijk elke maand wel raak zou kunnen zijn is zwaar. 4 Februari hebben we onze IVF punctie in Gent. Heel anders dan in Nederland, een MEGA verdoving, maar wel fijn (als je zoiets fijn kunt noemen?!). Twee weken later volgt weer een menstruatie. Ik ben ontroostbaar, lam geslagen, op, moe, waarom???? Waarom wij?? Waarom ik?? 

Gelukkig zit er wel wat in de vriezer. Wat ik overigens in eerste instantie niet eens meer wilde proberen. Ik wilde dit afsluiten. Klaar met de pauze in mijn leven. Ik wil niet op "start" blijven staan, ik wil ook verder, maar dat gaat niet. Juni 2016 volgt de eerste terugplaatsing van een ingevroren embryo. Hij zag er fantastisch uit!!! Iedereen was enthousiast!!! Dus wij ook!!! Des te harder was de klap een week later... Weer ongesteld.

Twee dagen voor deze menstruatie krijgen we een brief van de adoptie stichting. In 2015 hebben wij ons hiervoor ingeschreven, in november 2015 de eerste informatiebijeenkomst bijgewoond, en nu lag de brief daar, waarin stond dat we aan de beurt waren voor de verplichte cursus. Een lichtpuntje aan de horizon?