Ik weet het nog goed. Het moment dat je aan familie en vriendinnen verteld dat je samen hebt besloten om voor adoptie te gaan. Er werd heel enthousiast gereageerd. Iedereen vond het dapper en mooi dat we die stap durven te zetten. Vriendinnen gaan los op de app, namen worden verzonnen voor een kleine Li Ling en zien graag een exotisch vriendje of vriendinnetje naast hun kroost. Leuk om te horen, en wij worden er ook enthousiast van!

Ik weet ook nog dat ik vertel dat dit een mooie beslissing is, maar dat dat niet betekent dat we het fertiliteitstraject zomaar af kunnen sluiten. En dat blijkt zo waar te zijn...

Ongeveer twee maanden geleden staat er weer een vriendin bij mij op de oprit. Ik wist dat ze langs zou komen en stond in de voortuin te klussen. "Heeeey! Lekker weer is het hé!!??" Ik hoor haar "ja" zeggen, en kijkt me aarzelend aan. Mijn voelsprieten staan op scherp en hoor mezelf zeggen "Ben je zwanger?"

Voor vriendinnen een vreselijk moment, maar voor mij ook... Ik ben een emotioneel mens en kan m'n tranen makkelijk laten gaan. Dat weten ze ook allemaal, dus ze weten wat ze te wachten staat als ze bij mij met "blij nieuws" langskomen ;-) Ook nu weer rollen de tranen over m'n wangen. Je zegt; wat fijn voor jullie en geniet ervan. Maar ondertussen denk je; waarom zij wel en wij niet??? Een moeilijk en dun lijntje in de vriendschap, maar belangrijk om uit te spreken en heel goed te begrijpen. 

Van deze vriendin hadden we het nog niet verwacht, des te harder is weer de klap. En deze keer ook het begin van een "afscheidsproces". Wij zitten aan het einde van de IVF mogelijkheden maar aan het begin van een mooi alternatief. Wij moeten dus afscheid gaan nemen van het feit dat ik niet zwanger zal raken, niet de ervaring van een levend wezentje in je buik mag hebben, dat wij geen kindjes gaan krijgen, geen kindjes die op ons lijken, geen verlegen, creatief, blond meisje en geen druk, ondernemend, brildragend jongetje... Afscheid nemen van iets wat nooit geweest is is moeilijk...

Tijdens onze open dagen van vergunninghouders en de laatste adoptie bijeenkomsten zit mijn hoofd vol met heel veel verschillende vragen. Waarom lukt zwanger raken bij ons niet? Waarom bij die vriendin wel? Ben ik wel geschikt als adoptieouder? Wat zouden wij gaan doen als we helemaal geen kinderen zouden krijgen? Kunnen wij adoptie aan? Moeten we niet opzoek naar een draagmoeder? Mogen we uberhaupt een draagmoeder benaderen? Zijn we echt klaar met IVF? Jaaaa, ik wordt enthousiast van adoptiekindjes!! Oef, kunnen wij die heftige periode wel aan van wennen en hechten? Ben ik in de toekomst bij elk zwanger nieuwtje nog steeds zo erg van slag? Zal kinderloosheid ooit wennen? 

Ik ben moe... Slaap veel... Heb weinig zin in dingen... Maar, tijd heelt alle wonden. Het gevoel vervaagt, de drukte in mijn hoofd wordt minder...

Het is ook de periode dat ik met deze blog start. Het helpt! Alles op papier zetten. De begripvolle reacties van mensen om me heen. Maar ik stap ook naar een psycholoog. Ik kan in dit proces wel wat hulp gebruiken. De tranen en erover praten helpen. Ik heb daar nog 1 gesprek op de agenda staan. Daarna kan ik het hopelijk wel weer alleen...

Agelopen week is er weer "blij nieuws"! BAM!! Ik dacht het zonder tranen af te kunnen, maar het lukte niet... Geeft niet, want toch heb ik een leuk avond gehad, en tergelijkertijd heeft iedereen weer even mijn verdriet gezien. Het leven is niet altijd een feestje, maar een traan en een lach gaan altijd hand in hand. En het bewijst maar weer hoe veerkrachtig een mens kan zijn!

Afscheid nemen van iets wat nooit geweest is... Het gaat met vallen en opstaan. Het geeft vriendschappen meer diepgang. Het maakt je klaar voor een ander pad, ook al wil je nog steeds heel graag wandelen op het pad waar de meeste anderen op wandelen...

Tijd heelt alle wonden.

Laatste berichten in onze blog

Ontdek het laatste nieuws