Wachten 2.0

In de vorige blog kon je lezen dat we waarschijnlijk nog 2 à 3 jaar moeten wachten op de kindjes. Als je die nog niet hebt gelezen, zou ik dat eerst even doen. Inmiddels zijn we natuurlijk weer een aantal maanden verder, dus die wachttijd is gelukkig een klein half jaar korter (jippie! ;-)) 

Ik eindigde de vorige blog met onze verbouwing. Dat we daar volop mee bezig waren. Inmiddels hebben we een heerlijke Kerst met beide families in het huis gevierd, en genieten we al dik twee maanden van een prachtige keuken en woonkamer (de rest volgt nog). 

Tijd dus om weer contact op te nemen met de vergunninghouder om de fout in het dossier aan te passen. We zijn samen nog eens goed in de special need lijst gedoken, en hebben (als we toch aan het aanpassen gaan) op aanraden van de vergunninghouder direct nog wat andere kleine dingen meegepakt. Na wat heen en weer gemail, heeft zij dit vervolgens naar de Centrale Autoriteiten verstuurd. Die het op hun beurt weer naar de Raad van de Kinderbescherming sturen. Afwachten dus...

Ondertussen, en de meeste mensen die deze blog lezen zullen op de hoogte zijn, maken we een heftige en emotionele tijd mee met Tristan zijn vader. Na twee hersenbloedingen (in november 2018 en januari 2019) wordt er bij hem vasculaire dementie vastgesteld. Na een kortstondige revalidatie en een snelle thuiskomst, proberen we met het gezin de boel op orde te maken voor wat betreft thuishulp en dagbesteding. De revalidatie verloopt met ups en downs, tot half februari. Het gaat zo goed met hem (de dementie is aanwezig, we kunnen hem niet alleen laten) dat hij besluit om thuis flink aan de slag te gaan met o.a. het snoeien van een boom. In een onbewaakt ogenblik valt hij van grote hoogte en raakt daardoor zwaargewond aan romp en hoofd. Hij loopt daarbij ernstig hersenletsel op en komt op de IC terecht. Na 5 dagen krijgt hij daar helaas een extra complicatie bij waardoor hij op 19 februari 2019 komt te overlijden. 

Bij de Centrale Autoriteiten voor de adoptie noemen ze dit soort gebeurtenissen "Life Events". Wij zijn verplicht deze te melden, en uiteraard doen wij dit netjes. Een standaard procedure is dan dat er nogmaals een gesprek met ons wordt ingepland om te bekijken hoe het emotioneel met ons gaat. Aan de hand van dat gesprek, besluit de Raad van de Kinderbescherming om eventueel onze aanvraag "on hold" te zetten. Met ons gaat het verder prima. Uiteraard missen we Jaap enorm, maar emotioneel gezien hebben we alles onder controle en kunnen we daar samen heel fijn over praten. Omdat wij toch al een aanpassing wilde laten doen van ons dossier (zoals in de vorige blog omschreven) kunnen we zowel de aanpassing als het "Life Event" in één gesprek bespreken. 

Onze aanpassingen en melding van het overlijden van Jaap liggen op dit moment bij de Centrale Autoriteiten en zullen elk moment richting de Raad van de Kinderbescherming gaan. 

Voor ons zit er niets anders op, dan weer afwachten...