Wat een verdriet

Zo'n 6 jaar geleden begon het... Ik voelde me niet vrolijk, niet happy. Kon om een scheet janken en had nergens energie voor. Maar waarom? Ik had een gave baan, een ontzettend lieve vriend, leuke hobby's, geweldige vriendinnen en een fantastische familie. Waarom voelde ik me dan zo... Zo verdrietig... 

Ik werkte destijds voor een bedrijf in Belgie. Ik reed vanuit Amsterdam 1x in de week naar Schelle, een klein plaatsje direct onder Antwerpen. Daarnaast moest ik ook 3x in de week naar Breda, het Nederlandse kantoor van het bedrijf. Behoorlijk wat kilometers, maar ach, ik had gezellige collega's en vond m'n werk erg leuk. Ik werkte daar aan alle CD's en DVD's die werden uitgegeven. Het coördineren van menuschermen, CD boekjes, DVD covers... Ik vond het geweldig!

Daarnaast had ik een druk sociaal leven met veel vrijwilligerswerk bij de plaatselijke muziekvereniging in mijn geboortedorp. Ik speelde daar Bugel en zat op het eerste stoeltje, verder was ik hoofd-orkest en nam die taak heel serieus. Elke donderdagavond ging ik vanuit m'n werk uit Breda naar m'n ouders om daar een hapje te eten, om vervolgens naar de muziek te gaan. Constant slepend met werktas, laptop, Bugel en muziektas... Blegh, wat had ik een hekel aan de donderdagochtend. Met al die tassen de drie trappen af in ons appartement in Amsterdam, vervolgens met al die tassen op de fiets richting mijn auto die een aantal kilometer verderop stond omdat het parkeren anders te duur werd. Om vervolgens richting Breda te vertrekken...

Ik had vroeger zoveel energie, niets was teveel! Concerten organiseren, evenementen regelen, extra stages lopen omdat ik niet precies wist wat ik wilde, stappen met vriendinnen, sporten in de sportschool, invallen bij andere muziekverenigingen, klussen in het nieuwe huis van mijn vriend... Het kon niet op!

Maar de tranen kwamen steeds vaker en vaak om niets. Huilend zat ik in de auto richting Belgie, huilend belde ik Tristan op... Het ging niet meer... Maar ik wist niet waarom. Waarom was ik zo verdrietig. Was het gewoon allemaal teveel? Al dat reizen, de verantwoordelijkheid bij de muziekvereniging, de sociale druk om een fantastisch leven te hebben, de nieuwe woonsituatie in Amsterdam...? Een straat verderop waren de parkeerkosten minder, laten we dat eerst eens veranderen. Dat kost wat meer geld, maar het scheelt wel tijd en energie. Misschien moet ik iets minder bij de muziekvereniging gaan doen? Misschien niet zo leuk, maar het scheelt energie en tijd.

Maar het hielp niet... De tranen bleven stromen... Wat was er aan de hand?